Pierwsza praca.

"A co jeśli jednak masz wyjście
Coś ci mówi znajdź siłę i walcz typie
Bo jeszcze będziesz na szczycie
Zanim urwie się ostatni odcinek
Co by się nie działo idziesz dalej póki trwa życie"

Cześć! 

Niedawno to przywitanie usłyszałam w sklepie od ekspedientki. Tak często w nim bywałam, że w końcu na moje "dzień dobry" odpowiedziała "cześć", co zwaliło mnie z nóg i bardzo umiliło dzień. No bo pomyślałam, że można pracować jak automat, bezuczuciowy robot i robić wszystko, co zostało opisane w jakimś kodeksie bycia pracownikiem, a można totalnie od tego odejść i... być po prostu sobą. Tak jak sobą byłam ja pracując od czerwca w Miejskim Ośrodku Pomocy Społecznej. I o tym dziś słów kilka.

Zdobyłam tę robotę dzięki skierowaniu swoich czterech liter do Urzędu Pracy,
co spotkało się z wielkim zdziwieniem ze strony mojego otoczenia, bo przecież jak taki młody człowiek może rejestrować się w tym miejscu jako bezrobotny i czekać na najgorszą z możliwych prac za śmieszne pieniądze?

Nie żałuję. Trafiłam do miejsca, które nauczyło mnie przede wszystkim ogromnej cierpliwości do ludzi. Bywały momenty, kiedy nie wytrzymywałam i na głos wypowiadałam wszelkie swe zażalenia, ale cytując moją terapeutkę: "taka po prostu jestem i niech nikt nie próbuje mnie zmieniać". Klienci nawet nie zwracali uwagi na te moje nerwy. Nieraz musiałam się hamować. Nie dać w gębę, nie rozpłakać się, nie roześmiać (!), zachować profesjonalizm i pomóc dorosłym ludziom, co do dziś mnie mocno zadziwia, bo nadal jestem dzieckiem, które ledwo skończyło szkołę, minimalnie zaznajomiło się z ustawami o wszystkich zapomogach, a jednak pokazywałam im paluszkiem co, gdzie i jak mają wpisać. Niesamowite.

Po raz pierwszy naprawdę zrozumiałam tych, którzy siedzą przy biurku i przyjmują totalnie nieobeznane w temacie osoby, i mimo iż czasem mają gorszy dzień, to próbują pomóc, uśmiechnąć się, życzą miłego dnia, wysłuchują historii życia i w pełni się im oddają. Dlatego teraz idąc do jakiegokolwiek urzędu czy choćby sklepu spożywczego nie dąsam się, gdy ciężko osobie po drugiej stronie podnieść kąciki ust, bo może zrobiła to już dla stu osób przede mną, dlatego że mam świadomość, iż byłam na tym samym miejscu i także nie zawsze dawałam radę.

Sierpień był najgorszy... n a j g o r s z y. Nigdy się tak nie zmęczyłam mówieniem, tłumaczeniem, chodzeniem. Spojrzałam na zegarek - była siódma, zaczęłam obsługiwać klientów i była już trzynasta, a ja nie miałam czasu nawet ugryźć bułki, żeby przy biurku nie zemdleć z tego wszystkiego. Dotychczas nie miałam okazji widzieć takiego tłumu i kolejki aż do ulicy.
Drugiego sierpnia miałam terapię zaraz po pracy i była to najmniej produktywna sesja na świecie... Byłam wykończona. Ale to wykończenie dało mi lekcję życia, której dotychczas nie dane mi było doświadczyć. I chwała Panu, że mnie w takim miejscu postawił.

Któregoś dnia musiałam czegoś poszukać, ale jakoś do mnie nie docierało, co konkretnie mam zrobić, więc stanęłam z kamienną miną i czekałam aż usłyszę sprecyzowane polecenie, a usłyszałam... podniesiony głos pełen pretensji i zdziwienia, że czegoś nie wiem. Choć nie podpisywałam umowy na bycie Alfą
i Omegą. Wyszłam więc z pokoju i się popłakałam. Z niemocy chyba i wszystkich wcześniejszych kumulujących się dogłębnie w mej głowie spraw. Ale nie dałam się temu ponieść. Otarłam łzy, usiadłam na swoim krześle, przywitałam klientkę i dalej robiłam swoje, bo najgorsze w życiu to poddanie się tej bezsilności. A trzeba ją przeżyć, zrozumieć i zostawić za sobą, by móc zrobić kolejny krok w przód.

Pierwsza wypłata, która wpłynęła na konto była dla mnie manną z nieba. Dla wielu znajomych to śmieszna kwota. Ale ja się autentycznie wzruszyłam, bo nareszcie miałam okazję zrozumieć jak to jest rozsądnie dysponować pieniędzmi. Jakiekolwiek by one nie były. Starczyło mi do następnego przelewu i z każdym kolejnym coraz bardziej te złotówki doceniałam. I wcale nie muszę w tym wieku zarabiać milionów, żeby poczuć dorosłe życie i szacunek do pieniędzy, których nie dostałabym, gdybym nie była konsekwentna w podjętych przez siebie wyborach. 

Wróciłabym tam. Słowa zastępczyni kierowniczki w ostatni dzień były czymś, co każdy młody człowiek powinien usłyszeć. Że da radę, że dorosły w niego wierzy, że ma świetne cechy charakteru, jest pracowity, ma wolę walki i na pewno sobie w przyszłości poradzi. Jedna z koleżanek tak mocno mnie uścisnęła, że chciałabym, by te kilka sekund trwało wieczność. Takie pożegnanie przewyższyło moje najśmielsze oczekiwania. Dziękuję, zapamiętam ten etap do końca swoich dni.

Jutro zaczynam studia. Jestem przerażona, ale spoglądam wstecz, przypominam sobie jak wielu sytuacji i nowych wyzwań się panicznie bałam, a jednak się udało. Mimo wszystko. Więc dlaczego teraz miałoby nie wyjść?

Ten wpis nie powstałby, gdyby nie pewien człowiek, którego poznałam przedwczoraj i który dał mi do zrozumienia, że te bazgroły mają sens i warto w taki sposób wyrzucać z siebie to, co siedzi w pełnej chaosu głowie. 

Trzymajcie się, hej!

Zbuntowany Anioł

Próba ognia.

"W środku czuję chłód, jakąś ponurą pustkę
Nie mówię o tym nikomu, na twarz zakładam uśmiech
Widzę jak kumple spełniają się i łapią wiatr w żagle
A ja się którąś noc z rzędu miotam jak w bagnie
Chcesz znać prawdę? Siadło mi mordo
Depresja jest jak jaskra, nagle tracisz widoczność"

Cześć! 

Wracam? Sama nie wiem, to naprawdę trudne i prawdopodobnie ten tekst będzie poprawiany ze sto razy, bo niewyobrażalnie ciężko jest mi dla was wystukać słowa wyjaśnienia, zebrać się w sobie i dać trochę nadziei na lepsze jutro.

Na początku chcę, by to był wpis wprowadzający w zmiany, które zaszły przez rok od poprzedniego, który miał moją pisarską przygodę zakończyć na dobre.

Zawsze wiedziałam, że życie to pieprzona sinusoida i wydarzyć się może dosłownie wszystko. I rzeczywiście miały miejsce w moim małym świecie naprawdę niespodziewane sytuacje. Przede wszystkim po raz kolejny (po długiej przerwie) odważyłam się sięgnąć po fachową pomoc w kwestii zdrowia psychicznego, ponieważ bywało i bywa ze mną ciężko, ale nie poddaję się, nie mogę, zbyt wiele nieznanego przede mną, żal byłoby tego nie dosięgnąć. 

Walczyłam w wakacje z maturą z matematyki i... wygrałam. Dałam... dałyśmy radę z korepetytorką, która poświęciła dla mnie swój cenny czas. Wiele mnie nauczyła, nie tylko w kwestii liczenia, ale podejścia do ucznia i do matematyki tak w ogóle.

Odebrałam świadectwo i słysząc podczas telefonicznej rozmowy jej radość przeplataną z ogromną dumą poczułam się na ten moment totalnie spełniona. Jeszcze piękniejsze i rozbrajające były zaszklone oczy naszej polonistki, która dowiedziawszy się o sukcesie jaki osiągnęliśmy, po prostu nas czule przytuliła i powiedziała, żebyśmy w wolnej chwili wpadli do niej na kawę porozmawiać. Nic jednak nie równa się temu, jak cholernie szczęśliwi -  w momencie przekazania informacji o tym, ile zdobyłam procent na egzaminie - byli moi rodzice. Widzieli starania, pomagali mi przez ten czas przebrnąć, a robiłam wszystko, co w mojej mocy, bo liczyłam przed pracą, w pracy i zaraz po niej. Piłam kawę o 23 ze łzami, byle tylko móc zrobić jeszcze jedno zadanie, którego za nic w świecie nie rozumiałam, ale w końcu się udało i o to chodzi. O to, żeby walczyć do samego końca, choćby nie wiem co się działo, naprawdę, kurwa, warto. I mówię to ja, która ostatnie tygodnie myślała jedynie o tym, żeby zniknąć z tego ziemskiego padołu. I patrzcie! Wciąż żyję, mam się całkiem dobrze, a to za sprawą tego, że biorę leki i co tydzień opowiadam terapeutce o tym moim pokręconym życiu, a ona bierze te wszystkie emocje na klatę i bardzo pomaga. Jest świetna w tym, co robi. Widzę pasję i zaangażowanie, a na nie zwracam uwagę najczęściej, inaczej nie ma mowy o głębokiej i pełnej autentycznego poczucia bezpieczeństwa relacji.

Teraz czekam na wyniki postępowania rekrutacyjnego na studia. Póki co nie chcę zdradzać kierunku, który obrałam. Za tydzień wszystko się okaże, może wtedy poświęcę tej sprawie osobny post. Nie ukrywam, że niemiłosiernie się stresuję,
bo nie mam planu B... Ale coby się nie działo - łatwo nie odpuszczę i sobie poradzę. Przecież dotychczas dawałam radę. Nie tak łatwo mnie złamać,
w końcu... nadal tu jestem.

No to do miłego! 

Zbuntowany Anioł

12 lat minęło...

"- Możesz być, kim chcesz - powiedziała nauczycielka, wręczając mi dyplom za dobre wyniki w nauce. Zmartwiło mnie to, bo nie wiedziałam, kim chcę być ani nawet kim tak właściwie jestem."

Cześć!

Jak widać nie taki koniec... Ale to wyjątkowy czas dla mnie, dlatego postanowiłam go tutaj uwiecznić. 

Powyższy cytat pochodzi z książki "Pestki" Anny Ciarkowskiej, na którą natknęłam się na profilu pewnej blogerki, którą obserwuję od jakiegoś czasu (no dobra, może od ponad roku). Już pierwsza strona mnie zaintrygowała, żeby nie powiedzieć, że wręcz zachwyciła. Dlatego mając przy sobie te czterdzieści złotych postanowiłam ją kupić. I nie żałuję. Pochłonęłam ją w dwa dni. Ani minuta nie była dla mnie stracona. Ile się przy niej napłakałam... ze smutku, ze wzruszenia, z radości, że autorka pomimo ogromnego bólu, który dało się bardzo mocno odczuć, ją napisała. 

Zdecydowałam się spośród ogromu wszystkich zdań, które podczas czytania zaznaczyłam, wybrać właśnie to, ponieważ skończyłam wczoraj szkołę. Nie kolejny rok szkolny, ale pewien etap w życiu. I jeśli o mnie chodzi, to nie uczyłam się dobrze. Nie uczyłam się nawet przeciętnie. Ale z ręką na sercu przyznaję, że nigdy o te cyferki nie walczyłam. Zawsze, kiedy trafiła się ocena niedostateczna czułam niedosyt i lekki wstyd, że przecież nie jestem głupia i na pewno wyciągnęłabym trójkę czy czwórkę, ale jestem paskudnym leniem i stąd takie wyniki. To samo miałam z piątką czy szóstką przy np. pracach pisemnych. Super było się wyróżnić na tle klasy, usłyszeć dobre słowo, poczuć wewnętrzną dumę, ale nigdy do tego nie dążyłam. Piątki... w ogóle oceny nie były dla mnie celem (no chyba, że walczyłam w ogóle o dostanie się do następnej klasy).

Nieważne. Ważne, że szkoła zawsze była dla mnie jak drugi dom. Wiem, wiem, psioczyłam niemiłosiernie na niektórych nauczycieli, kumpli, czy zwariowane sytuacje, które sprawiały, że już nie chciałam tam wrócić. Ale to tylko kropla w oceanie tych wszystkich momentów, które ze wzruszeniem zapisywałam w swoim prywatnym notesie czy które wspominam z wielkim uśmiechem do dziś.

Szkoła to dla mnie priorytet. Spędziłam tam przecież większość swojego dzieciństwa. Najbardziej utkwił mi jednak w głowie okres podstawówki i gimnazjum, bo miałam ten przywilej, że uczęszczałam przez tyle lat do tego samego miejsca. I było to miejsce w którym zakochałam się po uszy. Czasami ciężko było się powstrzymać od wyrzucenia budzika za okno i przespania jeszcze z dwóch godzin, ale to był taki okres, kiedy wiedziałam po co i dla kogo wstaję.

Wiecie, to jest tak, że jeśli chodzi o konkretną wiedzę z danych przedmiotów... ciężko pewnie byłoby mi dziś coś z siebie na pewne tematy wykrztusić, choć np. do matury z matematyki przygotowuję się z nauczycielką z gimnazjum i dlatego nie jest w tej kwestii najgorzej. Mam jednak na myśli, że to był czas, kiedy uczyłam się życia. Domyślam się jak to brzmi, ale rzeczywiście tak było. Moi nauczyciele z poprzedniej szkoły nauczyli mnie przede wszystkim umiejętności znalezienia choćby 10 minutowej przerwy pomiędzy pewnymi czynnościami na rozmowę z drugim człowiekiem, a w ich przypadku z człowiekiem młodym, błądzącym, dopiero co szukającym nadziei, dobrego słowa, czułego spojrzenia, które dawało mi jako dzieciakowi ogromne poczucie bezpieczeństwa. Bezgranicznie im ufałam, byli (niektórzy wciąż są, prawdopodobnie pozostaną do końca życia) dla mnie autorytetami, ludźmi na których spoglądałam, widziałam ich pasję oraz miłość do wykonywanego zawodu i myślałam: chcę być taka jak oni.
Koniec roku szkolnego 2015/2016 był gigantycznym ciosem w serce. Autentycznie nie mogłam się pozbierać. Tak naprawdę dopiero teraz, po latach, opuszczając mury szkoły ponadgimnazjalnej, przebrnąwszy przez moją małą po-szkolną żałobę, zaczęłam sobie to życie jako tako sama układać.

Liceum to była jazda bez trzymanki. W pierwszej klasie wagarowanie, totalne odrzucanie tego, co chcieli nam nauczyciele przekazać, moja pierwsza sierpniowa poprawka...
Przez drugą klasę jakoś się prześlizgnęłam, kontakty z nauczycielami były już nieco bardziej przyjacielskie, obyło się bez przychodzenia do szkoły w wakacje
i nadeszła klasa trzecia - maturalna. Było ciężko, bo odgórnie narzucona presja oraz ciągła świadomość, że wszystko co robimy robimy po to, by porządnie zdać maturę nie dawały nam spokoju. Ale przetrwaliśmy. I to wczorajsze uroczyste pożegnanie po raz kolejny utwierdziło mnie w przekonaniu, że żaden pasek na świadectwie nie wzruszyłby mnie tak bardzo jak wiara nauczycieli w ten mój ośli umysł. Żadne wyróżnienie na środku sceny nie dałoby mi tyle satysfakcji, co te niewyobrażalnie czułe uściski dorosłych, które miałam przyjemność doświadczyć.
Nic równie mocno nie podbudowałoby mnie jak ich wczorajsze łzy podczas wspólnego dziękowania za wszystko, co się między nami wydarzyło.

Cieszę się, że jestem tu gdzie jestem. Przetrwałam i tak naprawdę czuję, że wygrałam. Wygrałam bilet do dorosłego życia, które z pewnością pokopie mnie stokrotnie bardziej niż dotychczasowe. Wiem jednak, że dzięki temu wszystkiemu, co dane mi było przeżyć przez te 12 lat edukacji jestem silniejsza i staram się mieć oczy szeroko otwarte na to, na co otwarte mieli moi nauczyciele. 

Jestem ogromnie wdzięczna. Zawsze będę. I nigdy... nigdy nie zapomnę.

~~Zbuntowany Anioł

Koniec...

"It sucks when everyone’s asleep and you’re up late at night wondering what the fuck you’re doing with your life." 

Dzień dobry!

Długo mnie nie było. I prawdopodobnie nie będzie już nigdy. Taką właśnie podjęłam decyzję. Stąd ta przerwa. Przymierzałam się do napisania dla was kilku słów w związku z tak wieloma nowymi rzeczami, jakich się podjęłam, ale nic nie mogłam z siebie wydusić. I wciąż nie potrafię. Jednak nie mam sobie tego za złe. Czuję się dobrze, pomimo iż ostatni wpis był o depresji, a po nim nagle ta prawie trzymiesięczna cisza.

Ta niemożność ujęcia tych wszystkich szalonych przygód w słowa i przekazanie wam emocji tylko utwierdziło mnie w przekonaniu, że dalsze prowadzenie bloga nie ma sensu. Bo albo robisz coś na 100%, albo nie rób tego wcale. Zamykam jakiś rozdział w swoim życiu i myślę, że nie ma co się nad tym rozczulać. Nie jest mi źle, bo wiem, jak wiele po sobie zostawiam i zawsze mogę do tego wrócić, powspominać, zauważyć pewne błędy, których już nie popełnię. 

Prowadziłam tę stronę cztery lata. I jestem z niej przeogromnie dumna. Z siebie także. Jak również z każdego, kto tu zaglądał i pochwalał te bazgroły. To najlepsze co mogło mnie spotkać, ale już nie widzę sensu. Napisałam wiele, mogłam jeszcze więcej, ale są granice, których nie chcę przekraczać, choć myślę, że i tak wielokrotnie już to zrobiłam. 

Cóż, jeśli macie ochotę na jakieś krótkie refleksje, które publikuję na bieżąco, to zapraszam na Facebooka.

Nie bójcie się tworzyć i otworzyć. Najtrudniejszy jest ten pierwszy krok, a później już z górki... Aż w pewnym momencie człowiek dochodzi do znaku STOP i wie, że czas się zatrzymać.

Odwagi!

~~Zbuntowany Anioł

Depresja - historia prawdziwa.

"Don’t forget: that you’re human. It’s okay to have a melt down. Just don’t unpack and live there. Cry it out and then refocus on where you are headed."

Czołem!

https://www.youtube.com/watch?v=V1Pl8CzNzCw - włączcie podczas czytania. Wszystko co poniżej wam przedstawiłam, powstało przy tym pięknym utworze.

Ostatnimi czasy z pomocą psychologa łapię się na tym, że wiele rzeczy wykonuję tylko po to, by uszczęśliwić innych, a nie siebie i to samo ma się do tego, czego nie robię, bo "cóż pomyślą inni!?", jeszcze przypadkiem sprawię im zawód i zostanę sama... A może wreszcie spróbowałabym zrobić coś, co dałoby satysfakcję wyłącznie mi? Ale to trudne, bo za wszelką cenę nie chcesz wyjść na pieprzonego egoistę. Nie tylko w oczach innych, lecz przede wszystkim w momencie patrzenia w swe odbicie w lustrze.

Dopadły mnie takowe przemyślenia, bo podczas wczorajszego spotkania kilkukrotnie ktoś próbował dodzwonić się do pana, aż w końcu zasugerowałam,
że jak najbardziej może przecież odebrać, ale on stanowczo zaprzeczył i nie zrobił tego. Bo nie ustaliliśmy tego podczas pierwszej sesji i on nie ma zamiaru łamać tej zasady. Poza tym, za każdym razem powtarza, że te wszystkie minuty poświęca tylko mi i nie ma w tym absolutnie nic, co powinno mnie dziwić czy krępować. Cholernie szanuję taką postawę. Wiem, że po części to jego praca,
ale są ludzie i ludziska, doskonale rozumiecie. Cieszę się, że jego osoba zalicza się zdecydowanie do ludzi. I to ludzi z ogromną klasą. Imponuje mi tym jak mało kto.
Dobrze mieć obok siebie dorosłego, doświadczonego człowieka, który nie wybierze za ciebie drogi, ale wesprze w tej, którą sam obierzesz i ewentualnie pomoże w trudnościach, jakie napotkasz podczas tej podróży. 

Poważnie, decyzja o przekroczeniu progu gabinetu psychologa była jedną z lepszych w moim życiu. Najtrudniej samemu przed sobą uznać, że coś jest nie tak, że doszło się do momentu, w którym bezradnie stoimy patrząc przed siebie bez jakiejkolwiek nadziei w sercu, bez żadnego celu, z pustką, która w późniejszej fazie depresji zaczyna wręcz fizycznie nam dokuczać. 
Kiedyś trafiłam na świetny cytat, który w dość prosty, ale trafny sposób obrazuje moje osobiste spojrzenie na tę chorobę: "Depresja nie jest wtedy gdy chcesz tylko palić i pić. Depresja jest wtedy, kiedy nawet tego Ci się nie chce."
Wiecie, bo słowo depresja jest słowem niezwykle powszechnym, którym wielu ludzi rzeczywiście próbuje ukryć swój chwilowy smutek, tylko że w tej chorobie (!) nie chodzi wyłącznie o smutek czy rozdrażnienie najmniejszymi sytuacjami czy słowami bliskich.

To jest taki stan, kiedy jesteś bardzo śpiący, ale cały kumulujący się przez dzień lęk pod wieczór nasila się i natłok myśli wręcz wysadza ci mózg, i poprzez sen chciałbyś, by to wszystko ucichło, odeszło choćby na moment, ale tak się nie dzieje. A jeśli już jakimś cudem uda ci się zamknąć oczy i myślisz, że na pewno obudzisz się za siedem godzin i może w końcu będziesz gotów na to życie... budzisz się jednak o czwartej nad ranem i nie jesteś w stanie ponownie pogrążyć się w marzeniach sennych, wyciszyć tego, co drzemie w twym umyśle, a nie są to miłe rzeczy. Więc czekasz na wschód słońca, mimo iż nawet on nie daje ci jakiejkolwiek, nawet najmniejszej satysfakcji czy sensu, by za trzy godziny ubrać się i wstać do szkoły czy pracy. Słońce powoli wyłania się jakby spod otchłani ziemi, w której ty tak bardzo chciałbyś już być. Przygotowujesz szybką kawę, coby nie obudzić pozostałych członków rodziny o tej godzinie. Otwierasz okno, wdychasz poranne, świeże powietrze, zapalasz papierosa i spoglądasz w dal.
Z całą tą pustką drzemiącą w głębi ciebie. Patrzysz na świat, który budzi się do życia, bo taka jego rola, a ty czujesz się wypalony swoją i wiele dałbyś, by móc już zejść ze sceny. Często przy tym wczesnym rytuale prosisz Reżysera tego przebrzydłego ziemskiego padołu, by wreszcie usunął cię ze scenariusza i pozwolił grać tym, którzy naprawdę pragną tej roli. Ale On milczy i po raz kolejny wiesz, że musisz wziąć sprawy w swoje ręce. Lecz jeszcze nie dziś... nie dziś.

Depresja objawia się totalną niemocą wobec najprostszych codziennych czynności i wyborów z nimi związanych. Ta niemoc objawia się podczas na przykład porannej toalety. Tak naprawdę wcale nie chcesz umyć zębów, ale wiesz, że musisz, "bo wypada", jeśli już przyszło ci wyjść do ludzi i udawać, że masz w sobie ostatki sił, by jako tako funkcjonować. Patrzysz więc na dwie pasty - jedna kupiona w Lidlu, druga w Biedronce. Trudność w wyborze nie polega na tym, że preferujesz Kaufland i dlatego jest ci przykro, bo akurat mama nie była w tym konkretnym sklepie. Wszystko, co potrzebne do życia jest ci obojętne, bo go nie lubisz, znudziło ci się zakładanie masek, nie czujesz się tu dobrze. Znowu ogarnia cię natłok natrętnych myśli. One są z tobą zawsze. Jesteś takim beznadziejnym człowiekiem. I stoisz nad umywalką już półtorej godziny, dochodząc do wniosku, że faktycznie nie ma sensu myć tych zębów, przecież i tak nie zależy ci na interakcji z innymi.

Nie móc zdecydować się na pastę w czterech ścianach swojego mieszkania nie sprawia ci aż tak wielkich wyrzutów sumienia. Prawdziwy dramat rozgrywa się, gdy idziesz do sklepu, widzisz te wszystkie sprawnie funkcjonujące istoty ludzkie
i wiesz, że mierzą cię wzrokiem. Wiedzą, że coś jest na rzeczy, ale nie potrafią tego zrozumieć. I nie zrozumieją. A ty przechodzisz między regałami i kiedy po raz kolejny dochodzi do sytuacji, gdy musisz wybrać między truskawkami a malinami, ponownie rozgrywa się w tobie wewnętrzna walka z demonami, które sprawiają, że z bezsilności zaczynają płynąć łzy. Nie kontrolujesz tego. Nie jesteś w stanie podjąć tak prostej decyzji, bo masz wrażenie, jakby od tego, które owoce wybierzesz zależało twoje dalsze istnienie. Więc koniec końców kupujesz jedynie kolejną paczkę papierosów i wychodzisz wypruty ze wszystkich sił, jakie jeszcze gdzieś w tobie drzemią.

Często pojawia się w tej chorobie problem samookaleczeń. I oczywiście każde sprawienie sobie bólu jest niekonstruktywną metodą poradzenia sobie z ciążącymi w umyśle emocjami i zawsze... zawsze trzeba reagować. Jednak samookaleczenia, które człowiek pogrążony w depresji robi to nie tylko widoczne ślady po żyletce na ręce. Autoagresja to wyjście do lasu i tak głośny krzyk bezsilności, że na drugi dzień nie jesteś w stanie wydobyć z siebie słowa przez zdarte struny głosowe. Wyrywanie włosów. Drapanie się aż do krwi. Uderzanie głową czy pięściami w ścianę. I wreszcie cięcie do tego stopnia, że rana musi być zaszyta w szpitalu. Bo tu chodzi o wyciszenie psychicznego bólu. Za wszelką cenę. Nawet blizn, które pozostaną już na zawsze. Ale w momencie bycia na samym dnie myśl o przyszłości jest najmniejszym problemem. Chcesz się tylko wyciszyć. Zapomnieć. Choćby na chwilę... 

Jeśli zauważycie u kogoś ślady... porozmawiajcie. Nie podnoście głosu, nie dawajcie mu kolejnego powodu do poczucia winy i być może do tego, by znów sięgnął po żyletkę. Zapytajcie, jak możecie pomóc, czy ta osoba jest pod okiem specjalisty, czy to tylko jednorazowy incydent, itp. Takie podejście do człowieka będącego w swoim osobistym piekle, da mu malutki przebłysk nadziei. Na pewno. 

Depresja to także dręczące człowieka myśli o zakończeniu życia, które mogą urzeczywistnić się i przerodzić w konkretny plan działania nawet przy najmniejszym impulsie z zewnątrz. Dlatego tak ważne jest uczyć społeczeństwo, jak "obchodzić się" z człowiekiem będącym na autentycznie niebezpiecznej granicy pomiędzy życiem a śmiercią. To nie jest pisane nad wyraz. Nie są to literackie przemyślenia po przeczytaniu kilku artykułów w Internecie. Depresja to nie żarty. Bo czy może być coś gorszego od chęci zniknięcia z tego świata?
A także od powolnego dążenia do autodestrukcji? 
"Jak można odebrać sobie najcenniejszy dar, jaki się ma? Jak można zrobić sobie to i zrobić to najbliższym ludziom?" - słowa głównego bohatera Sali Samobójców.
Widzicie, bo problem polega na tym, że ,,nie każdy dar jest błogosławieństwem", a już szczególnie w naszym subiektywnym spojrzeniu na życie.
Dlatego gdybyście spotkali się ze słowami: "Dobrze byłoby, gdybym już odszedł", "Poradzicie sobie beze mnie", "Ciekawe jak to będzie po śmierci", itp. to nie zastanawiajcie się nad powiadomieniem o tym dorosłego. Rodzica, nauczyciela, pedagoga, psychologa. Kogokolwiek, kto byłby w stanie spojrzeć na to mądrym, dojrzałym okiem.
I proszę, nie myślcie, że on na pewno sobie nic nie zrobi, bo przecież jest taki uśmiechnięty. Coś tam wspominał, że przyjmuje leki, że interesuje się samobójstwem, ale to tylko żarty. Jak o tym mówi, to na pewno nic się nie stanie...
Stanie. Może się stać. Prędzej czy później. Mówienie znajomym o myślach samobójczych (właśnie w żartach i bardzo niedosłownie) to najprawdopodobniej ostatnie wołanie o ratunek. A co jeśli ten człowiek naprawdę zrobiłby to jutro, a ty uznałeś to za takie zabawne teksty i śmiałeś się wraz z nim?
Trzeba być czujnym. Wręcz przewrażliwionym. Śmierć to nie zabawny temacik. Myśli o niej coraz częściej u młodych ludzi przeradzają się w czyny. Nieodwracalne czyny pozostawiające ogromne poczucie winy i żal u bliskich.
Czy ty, jako bliski, zniósłbyś to cierpienie?

Jest taka kampania: "Zobacz... znikam". Proszę, nie pozwólmy nikomu zniknąć z własnej ręki.

~~Zbuntowany Anioł

Jak wygląda miłość?

„Czym dłużej idę za Panem, choć kulawo, tym bardziej chcę stąd odejść. Bóg ciągle nasyca moje serce głodem, choć karmi mnie codziennie Sobą,
 to ja i tak będę coraz bardziej głodny. Aż do śmierci."

Cześć!

Dziś Niedziela Miłosierdzia... i to Bożego Miłosierdzia. 

Byłam na Mszy akurat nie w swojej parafii i widząc, kto będzie ją odprawiał i słysząc początkowe słowa, które zdawały się być wręcz jakimś wprowadzeniem do kazania byłam pozytywnie nastawiona na to, co prawdopodobnie usłyszę. Niestety niczego osobistego nie usłyszałam, bo był czytany list. List, który nic nie wniósł do mojego życia i sprawił, że totalnie się wyłączyłam. Szkoda. Bo to jest takie piękne święto. Są takie cudowne czytania, a Ewangelia jest kwintesencją chrześcijaństwa. No nic, pozostało mi samej spróbować przybliżyć wam, jak w moim życiu objawia się Miłosierdzie Ojca.

Podczas wizyty u lekarza zostałam zapytana, czy Bóg mi nie wystarcza... To nie jest tak, że On mi nie wystarcza albo że Jego Miłosierdzie ma jakiekolwiek granice. Skądże. Staram się jednak dostrzegać, że Boża Miłość objawia się w podsuwaniu mi pod nos ludzi, którzy chcą mi pomóc. Czy to psycholog, czy lekarz, ksiądz, koleżanka, rodzice... Ktokolwiek. To są Boże narzędzia tu na ziemi.

Któregoś razu, kiedy rozmawiałam z dobrą koleżanką, usilnie trzymałam się zdania, że za żadne skarby nie stanę twarzą w twarz z moim katechetą podczas spowiedzi. Ale odbyłam już tak wiele odklepanych, formułkowych i wcale nie zmieniających mnie duchowych spotkań, że jednak pragnęłam czegoś więcej, czegoś głębszego, bardziej szczerego i od serca. I, o dziwo, to właśnie nasz obecny katecheta ofiarował mi całego siebie i pozwolił jeszcze bardziej zbliżyć się do Pana.

Totalnie mnie zadziwia, że są księża, którzy jak Jezus wychodzą przed szereg, łamią jakieś odgórnie przyjęte normy, przekraczają granice.

Wiecie gdzie odbyła się moja ostatnia spowiedź? W klasie w której odbywają się lekcje religii. Po zakończonych zajęciach. Usiedliśmy na przeciwko siebie na ławkach i rozmawialiśmy (chociaż więcej jednak mówił ksiądz, bo tego oczekiwałam) o tym, jak piękna jest ta nasza wiara. Jak piękny i niewyobrażalnie dobry jest nasz Ojciec. I jak cholernie wdzięczna jestem, że oto siedzi przede mną mężczyzna, który wcale nie musiał poświęcać mi tych czterdziestu minut, a jednak to zrobił. Pomimo, kurczę, wszystko! 

Chciałabym po prostu... Naprawdę bardzo mocno pragnę, byście się nie bali chrześcijaństwa. Byście byli odważni i uparcie, do skutku szukali tego zapalnika, dzięki któremu samemu będziecie w stanie wyjść do ludzi i głosić Słowo Boże, nieść ludziom Dobrą Nowinę: o Zmartwychwstaniu naszego Pana Jezusa Chrystusa, a co za tym idzie także o tym, jak wielka jest Boża Miłość. Jest ogromna, najwspanialsza, nie do ogarnięcia naszym ludzkim umysłem, ale zdecydowanie do przyjęcia. Choćby nie wiem co się działo - Bóg żyje i potrafi czynić cuda, a już szczególnie w takich prozaicznych, codziennych sprawach.
On jest. Zawsze. Amen.

Do miłego.

~~Zbuntowany Anioł

Rozgrzewka.

 "I need a life that isn’t just about needing to escape my life."

Dzień dobry!

Człowiek jest taką istotą, która lubi się taplać jak świnka w bagnie. Czy to w tym brązowym, obślizgłym, śmierdzącym, pełnym smutku, czy wręcz przeciwnie w różowiutkim bagienku swoich sukcesów i radości, co na dłuższą metę wcale nie jest pozytywnym zjawiskiem.

(fot. Ian Espinosa)

Kupiłam kilka dni temu dwie części serii "Młody bóg z pętlą na szyi".

I - Psychiatryk, II - Terapia u Doktorka. Anka Mrówczyńska - to pseudonim artystyczny świetnej pisarki i na pewno cudownej osoby, ale to tylko moje domysły po tym, co daje czytelnikowi na tacy w swoich publikacjach - czy to na blogu, czy właśnie w książkach, które swoją drogą są do kupienia jedynie w wersji elektronicznej, ale to zawsze piękny sukces, bo jest ogrom ludzi, którzy po nie sięgnęli. 

Chyba się boję je wam polecić. Przez Terapię u Doktorka przebrnęłam w godzinę? Może trochę więcej. Wciągnęłam się totalnie. W Psychiatryk również, ale utknęłam na końcówce, bo po wczorajszej wizycie u właśnie doktorka nabrałam chęci na wydostanie się z depresyjnego bagienka. Co nie jest łatwą sprawą, aczkolwiek myślę sobie, że skończenie tej książki, wyciągnięcie pewnych wniosków, lekcji i nie branie tych wszystkich opisów aż tak do siebie jest pierwszym, bardzo dobrym krokiem ku lepszej przyszłości. 

Psycholog podczas ostatniej wizyty zaproponował, bym te dni pomiędzy spotkaniami poświęciła na zapisywanie minimum trzech pozytywnych sytuacji, które w danym dniu miały miejsce. Sama bym na to nie wpadła, a to przecież takie proste... Dzisiaj będzie już jedenasty.

Ten "eksperyment" daje mi przede wszystkim poczucie, że muszę się wieczorem zatrzymać i faktycznie zastanowić nad tym, co się wydarzyło. A dzieje się wiele. Nie poszukuję tych momentów, ja się uczę je zauważać, bo one od zawsze były  
i będą aż do usranej śmierci, tylko od nas zależy, czy chcemy wyćwiczyć w sobie umiejętność dostrzeganiach ich.

Dokładnie miesiąc temu, tj. 5 marca skończyłam zdawanie wszystkich sprawdzianów z historii z pierwszej klasy. Kiedy nasza nauczycielka na forum klasy podała mi dłoń i szczerze pogratulowała, byłam dogłębnie wzruszona, bo naprawdę walczyłam o ten sukces. I choć wciąż uczęszczam do tej samej klasy z tym samym rozszerzonym przedmiotem, to po takich przygodach już nic nie jest w stanie mnie złamać.

Było milion prób, trzaskanie drzwiami, łzy, gorzki smak porażki i słodka radość z małych zwycięstw, gdy udawało mi się zdać kolejny test. To pół roku dało mi ogromną lekcję pokory i samozaparcia. Toczyłam zaciętą walkę z samą sobą.

To doświadczenie pokazało mi także, jak wielkie serce potrafią mieć nauczyciele wobec takich osłów jakim byłam ja. I czasami nadal jestem. Moja wdzięczność wobec cierpliwości naszej historyczki i tych wszystkich szans, które mi dała jest nieoceniona.

A wspominam o tym, bo nieustannie trzymam się zasady, że jestem tu, by wam dawać choćby odrobinę nadziei. Więc taką nadzieją na dziś jest fakt, że po takich sytuacjach człowiek naprawdę uświadamia sobie, jak wiele w życiu jest możliwe. Przez jak wiele jesteśmy w stanie przebrnąć. A choćby z ranami i bliznami, jednak w ostatecznym rozrachunku z dumą i uśmiechem. 

Nie wiem, czy po takiej przerwie powinnam mieć jeszcze jakąkolwiek nadzieję,
że ktoś będzie miał ochotę tu zajrzeć... Niemniej, jeśli jednak jest choćby jedna osoba, która wciąż pamięta o tych bazgrołach, to jestem szczęśliwa. Chociaż...
i bez tego jestem.

Tęskniłam.

Pozdro!

~~Zbuntowany Anioł